lees.be 4

Té weinig gelezen de laatste tijd ... en dus heb ik deze keer maar één mooie alinea in de aanbieding:

Ze betreurden het dat het zo'n groot deel van hun leven had gekost om dit paradijs van gedeelde eenzaamheid te kunnen vinden. Na al die jaren van steriele gebondenheid raakten ze pas goed verliefd op elkaar en genoten ze van het wonder dat ze elkaar aan tafel evenzeer beminden als in bed en ten slotte werden ze zo gelukkig dat ze - ook nog toen ze al een paar amechtige oudjes waren geworden - met elkaar stoeiden als konijntjes en vochten als honden en katten. (Gabriel García Márquez - Honderd jaar eenzaamheid)

Een prachtexemplaar, uit een al even fascinerend boek. Dat vinden ook de luisteraars van Radio 1. Een tijdje geleden besloten zij dat het de mooiste openingszin ooit heeft:

Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendia denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs.

Márquez  is trouwens geliefd als het op mooie zinnen aankomt. Toen Radio 1 op zoek ging naar het meest beklijvende boekeinde, kwam hij opnieuw als winnaar uit de bus. Het einde van 'Liefde in tijden van cholera' wist de kijkers het meest te bekoren:

"En tot wanneer denkt u dat wij kunnen doorgaan met dit verdomde heen en weer varen?" vroeg hij hem. Florentino Ariza had het antwoord al drieënvijftig jaar, zeven maanden en elf dagen en nachten klaar. "Ons leven lang", zei hij.