string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(39) "https://schrijf.be/nl/blog/laptoplokker"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(39) "https://schrijf.be/nl/blog/laptoplokker"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Laptoplokker
Sinds een paar weken schrijf ik regelmatig op verplaatsing. Ik werk dan aan mijn tekst bij de klant zelf. Een cultuurshock, als je onze huiselijke kantoren gewend bent. Want de klant? Dat is een gigantisch bedrijf, met grote open ruimtes, lange bureaus, rinkelende telefoons en zoemende gsms, ... een heuse bijenkorf. En ze spreken er ook een andere taal.
To meet or not to meet
Op het eerste gehoor wordt er Nederlands gesproken. Maar eigenlijk is het een mengelmoesje van Engelse termen, die vrolijk vernederlandst worden. Zo reserveer je er geen vergaderzaal, maar book je een meetingroom. Waar je samenzit met consultants om de deliverables even te checken. Als ze hun meeting niet gedeclined hebben, natuurlijk.
When in Rome
Ik vind dat allemaal prima. Soms ben ik even niet mee, maar dan knik ik gewoon, noteer het woord stiekem, en zorg ervoor dat ik het de volgende keer ook achteloos hanteer. Meer nog: ik begin zelf zo te spreken, zonder dat ik er erg in heb. Ik stelde bijvoorbeeld net aan Kim voor om een recurring in haar agenda te zetten. Waarna ze me stomverbaasd aankeek, alsof ik een gruwelijk beest in haar planning wou smokkelen.
Kooom kom kom computer
Maar het domste voorbeeld? Ik die tegen Elke vertel dat ik bij de klant mijn laptop niet zomaar onbeheerd mag achterlaten. En hem moet locken als ik even wegga. Waarop Elke bloedserieus vraagt of ik daarvoor broodkruimeltjes gebruik. Want zeg nu zelf, hoe zou u een laptop lokken?