Een hartig woordje

Ooit al twee Arabische mannen elkaar zien begroeten? Na een kort schudmoment, gaan beide rechterhanden simultaan naar boven. De wijs- en middenvinger worden uitgestoken en eventjes tegen het hart gehouden. Twee seconden, zo lang duurt de hele handeling. Nauwelijks merkbaar, maar iedere keer een bron van fascinatie voor ondergetekende.

In grootstad Brussel en heel geconcentreerd Molenbeek zie je de tekens overal. Oude mannen onder elkaar, jongeren na school, iedereen geeft een tikje tegen het hart. Een tikje als teken van respect. Een teken van jij-en-ik-wij-verstaan-elkaar. Maar zonder woorden. Onuitgesproken.

Ik heb het altijd een stoer teken gevonden. Eentje waarop ik neerkeek – jullie, mannen, sluiten ons, westerlingen, buiten met jullie taal en gebaren. En tegelijk naar opkeek – wat een mooie manier om elkaar dag te zeggen.

Tot plots, de ommekeer. Al twee jaar passeer ik bijna dagelijks bij ‘de Marokkaan’. Onze fruit- en groenteboer op de hoek van de straat. Elke dag open, maar met een pauze in de namiddag om naar de moskee te gaan. De patron van de zaak is zonder overdrijven een crème van een vent. Een antiheld met bolle wangetjes die me elke keer – hoe druk ook – vraagt hoe het met me gaat. En elke rekening fors naar beneden afrondt. Geld vergeten? Breng het morgen maar mee. Of overmorgen, komt wel goed.

Ik was even in de war, jawel. Toen ik vorige week aan de toonbank stond. En toen ik ‘oui oui, ça va, et toi’ zei, terwijl ik een hand op me zag afkomen. Dat was nieuw. Was die voor mij? Ik schudde en liet weer zakken. De zijne ging naar boven, richting hart.

Zijn Nederlands en mijn Arabisch stellen niet veel voor. Ons Frans kan ermee door. Maar zijn tikje? Dat was klare taal.