string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(38) "https://schrijf.be/nl/blog/tja-die-tje"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(38) "https://schrijf.be/nl/blog/tja-die-tje"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Tja, die 'tje'
Af en toe lijkt het wel of het Nederlands een Benjamin Button doet: het verjongt en verjongt, tot het op een bepaald moment op kleuterniveau is gekomen. De volgende stap? Wellicht een aai over de bol. Ik verklaar me nader. Het valt me op dat meer en meer handelaars in mijn thuisbasis hun woorden graag verkleinen. Tot mijn grote irritatie, die ik helaas te weinig laat blijken. Een greep uit mijn recentste winkelavonturen:
- “Dat is dan elf eurootjes.”
- “En het rekeningske voor meneer.”
- “Dus ik heb: een kleintje met ketchup, een brochetje, een frikandelleke, en een bouletje.”
Gek word ik ervan. Maar kwaad kan ik niet zijn. Ten eerste omdat horeca-uitbaters hun vriendelijkheid willen bewijzen. En ten tweede omdat ze volgens mij niet beter weten. Ze begrijpen hun klanten niet, en hertalen wat ze horen. Letterlijk. Als bewijs deze ‘dialoog’ die ik onlangs voerde:
- “Een koffie alstublieft.”
- “Een koffietje?”
Zie je? Het zit tussen hun oren. Maar het moet ophouden. Want het is een beetje te veel aan het worden.