string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(41) "https://schrijf.be/nl/blog/pietje-de-dood"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(41) "https://schrijf.be/nl/blog/pietje-de-dood"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Pietje de Dood
In 'Post voor mevrouw Bromley' (de laatste roman van Stefan Brijs) sjoemelt hoofdpersoon John met de post van overleden soldaten in de Eerste Wereldoorlog. Hij krijgt het niet over zijn hart om de familie thuis met de dood van hun geliefde zoon of man te confronteren. Daarom verdoezelt hij de oorlog, en zet hij Pietje de Dood naar zijn hand. De waarheid krijgt weinig of geen kans. Want het enige contact tussen thuisfront en loopgraven verloopt via voorgedrukte postkaarten en in de haast neergepende brieven.
Ook onderling hebben de soldaten weinig contact. Tussen de linies ligt een wereld van lijken, kapotgeschoten dorpen en niemandsland. Er is geen doorkomen aan. Daarom hangen ze waar mogelijk zoekkaartjes op prikborden. Zo wilde sergeant W. E. Bullock, 2nd Devon Regiment, graag zijn broer ontmoeten. En soldaat G. Jones van het 1st London Welsh keek ernaar uit om andere mannen uit Wales te spreken.
Onvoorstelbaar toch, voor onze generatie vrolijk tetterende facebookers en twitteraars ...