Luisterklever

"Stop. Maar stop nu toch! Je gaat er gewoon naartoe en zegt: ... 'Maar je wist toch dat ik later zou thuiskomen, mama?' ... En já, ik sta waar we afgesproken hebben. Nee, aan de ándere kant ... ah, de kleur die jij mij gezegd had te nemen. Donkerblauw, niet lichtblauw!"

Wandelende luistervink

Bent u ook een luisterklever? Ik kan het alvast niet laten. De reden? Iets met woorden als beroep, en zo. En waarschijnlijk ook wel ergens een psychische afwijking, vermoed ik.

Wat luisterkleven dan precies is? Een tijdverdrijf. Luistervinken terwijl je wandelt. De gespreksfragmenten van 'mobiele' passanten aan elkaar kleven. En er uw eigen verhaal mee verzinnen.

Het eenvoudigste gezelschapspelletje dus: dat met het kind in uw eigen hoofd. Zonder poespas. Zelfs zonder houten letterblokjes - laat staan met Wordfeud. En soms klópt het dan gewoon, zoals gisterenavond op weg van kantoor naar de auto.

Met zijn vieren aan tafel

De vier auteurs van het mysterieuze verhaaltje in de eerste alinea?
In volgorde: een wild gesticulerende zakenman, een onbegrepen puber (zijn er andere?), een paniekerige vrouw in feestjurkje in de snijdende wind, en een jonge papa met een pot verf - voor de kinderkamer.

Toegegeven: van dat allerlaatste ben ik niet zeker. Maar dat is net het mooie van luisterkleven. Je laat anderen de woorden op een rijtje leggen, en je breit er zelf jouw verhaal van.

Aanrader!