Condoleances

De vader van een jeugdvriend is overleden. Ik krijg een rouwbrief. En dub over wat ik zou schrijven op mijn condoleancekaartje. Ik mag dan wel een tekstschrijver zijn, soms schieten woorden gewoon tekort.

Wollige troost

Na wat creatief bijten op mijn pen, surf ik op het web. Voor inspiratie.
Daar vind ik een overdosis rouwgedichten - met overdadig veel uitgedoofde kaarsen, zonsondergangen, engeltjes en cherubijnen. Het ene vers is al meliger en nietszeggender dan het andere.

Criminele condoleance

En dan stoot ik op deze tekst. Geschikt om mijn innige deelneming tot uitdrukking te brengen, zo belooft de site me. De auteurs zijn anoniem. Ik heb een vermoeden waarom: dit gedicht lijkt geschreven door een zware misdadiger. Of misschien door iemand in een criminele depressie.

Aardbeving, bankroof, bliksem, watersnood. In een seconde is de schrik geboren.
Er kan onaangekondigd een trein ontsporen, of een verdwaalde kogel blijkt jouw dood.

Dan rest een graf, of bloed droogt in de goot. Gedwee belooft een dader beterschap.
Er overleeft een blinde, een hinkepoot. Ze lachen bitter -soms is er een klap.

Dan rest er niets dan echo en ellende. Waar iemand stond, zie je kraters roken.
Naar daders kan alleen worden gegist. Spoorloos zijn zomaar lijf en lach.
Je mist heel erg de mensen die je niet eens kende, alsof er in jouw ziel is ingebroken.

Ik betuig mijn innig medeleven op het ogenblik dat je moet afscheid nemen van uw geliefde vader.....
Wees getroost door de vele mooie herinneringen die je van hem zult bewaren

U zei? Mooie herinneringen? Aan uw geliefde peetvader, dan toch. Ik sluit mijn pc maar af. En besluit te vertrouwen op de oprechtheid van mijn hart. En de deskundigheid van de schrijfbeer in mij. Dat had deze dichter beter ook gedaan.