Waterorgasmen

Wanneer de laatste zomerzon de bladeren verkleurt en de studenten weer massaal naar de auditoria trekken, word ik altijd een beetje weemoedig. Dan denk ik vooral met heimwee aan mijn praktijklessen chemie en biologie. Ik herinner me hoe eerstejaarsstudenten luidruchtig mijn lab binnenstormden. Hoe ze zich dan drie tot vier uur lang moesten handhaven in een supercleane omgeving met een he-le-boel regels. Hoe ze dan zuchtten als ze hun bevindingen ook nog eens moesten neerpennen. En hoe verontwaardigd ze keken terwijl ze zich luidop afvroegen waarom dat überhaupt in volzinnen moest gebeuren. Volstonden enkele woorden of halve zinnen dan niet? Ze volgden toch geen taalopleiding? Een ijsbeer vraag je toch ook niet om in een palmboom te klimmen? Met mijn breedste glimlach verdedigde ik dan dat je taal je visitekaartje is en dus belangrijk in élke job.

Een coole of steile grafiek?

Natuurlijk trok ik geen punten af voor taalfouten. Dat kon ik niet verantwoorden in een wetenschappelijke afdeling. Maar ik duidde ze wél altijd aan. Zelden met een (agressief) rode pen, meestal met een (vrolijke) gele markeerstift. Beschreven ze hoe stijl hun grafiek wel was? Dan noteerde ik ernaast of ze cool of steil bedoelden. En wanneer ze hun verbeterde verslag in stilte overliepen, zag ik hier en daar mondhoeken tot een glimlach krullen. Na een tijdje discussieerden we niet alleen over zuur/base-evenwichten, maar ook over taalvragen.

Mooiste herinnering

Mijn mooiste herinnering? In een verslag biologie had een student het herhaaldelijk over waterorgasmen. Waarmee ze zich voeden, hoe ze zich voortplanten, enzovoort. Voor alle duidelijkheid: hij bedoelde waterorganismen. En nee, hij deed het niet om zijn juf te plagen. Dat weet ik wel zeker, hij was van het 'ernstige' type. Niet zoals zijn kompanen. Die voorzagen, zonder blikken of blozen, hun verslag van een zelfgevouwen-hartje-paperclip met het onderschrift: 'omdat we u simpatiek vinden'.