string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(41) "https://schrijf.be/nl/blog/too-many-notes"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(41) "https://schrijf.be/nl/blog/too-many-notes"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Too many notes
Om de twee maanden schrijf ik een colum voor het ledenblad van Gezin en Handicap (KVG). Over mijn belevenissen als moeder van een kind met een handicap. Een heerlijk forum waarop je vreugden, verdrietjes, alledaagse tegenslagen en overwinningen kwijt kunt. Leuk ook om af en toe met lompe medemensen en instanties af te rekenen - beenhard maar in krullende letters.
Het blad voor mij alleen
En ik krijg volledige carte blanche. Dus wil ik wel eens op hol slaan. Al snel zijn de mij toegewezen tekens meer dan opgebruikt. Opvallen doet het pas als ik mijn gepubliceerde teksten herlees. Of als Rosie van het KVG me belt en bedeesd vraagt om de tekst in te korten, want: "De lay-outer krijgt hem niet op één blad."
'Trop' is te veel
Schrap je in je tekst? Dan wordt je boodschap sterker. En toch gebruik ik nog altijd te veel woorden. Dat werd me twee jaar geleden nog eens pijnlijk duidelijk. Het KVG vroeg me een getuigenis voor een volle zaal sympatisanten te geven. Dus schreef ik een barokke speech, met meningen, boodschappen van algemeen nut en behoorlijk wat gewichtigdoenerij.
Welbespraakt kort
Voor mij was een jonge vrouw met een lichte mentale handicap aan de beurt. Ze woonde alleen - begeleid zelfstandig. Ze nam de micro, richtte zich naar de minister van Woonvoorzieningen en zei: "Ik vind alleen wonen plezant. En ik kan het. Mijn vrienden ook. Maar het is moeilijk, want u geeft te weinig geld. Dus moet u meer geven!"
Daar stond ik met mijn mond vol tanden en een blad vol woorden. In twee regels zei deze vrouw wat ze te zeggen had - helder, luid en duidelijk.
Keep it simple, stupid
Lessen in essentie. Die krijg ik telkens als ik in contact kom met mensen die een fysieke of mentale beperking hebben. Nu ook weer: een lesje in less is more. Van iemand die simpel heet te zijn. Maar wie heeft hier de handicap? De redenaar die in zijn eigen woorden verdrinkt of de boodschapper die kort en direct is?
Als we nu eens allemaal vanaf nu onze valse beleefsheidsvormen, de gebakken lucht en vooral ons ego uit onze teksten schrappen? Wedden dat onze communicatie dan simpelweg beter doel treft?