string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(35) "https://schrijf.be/nl/blog/tamaloes"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(35) "https://schrijf.be/nl/blog/tamaloes"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Tamaloes
Ik reis om te leren. Dat blijkt dus te kunnen, ook op mijn gezegende leeftijd. Enkele weken geleden doolde ik rond in de Provence. Onze buschauffeur maakte zich boos op een aantal jongeren, die wij zonder aarzelen in de categorie 'hangende exemplaren' zouden rangschikken. Ze vertikten het een halve meter meer naar rechts te fietsen zodat de bus kon passeren.
"Ce sont de tamaloes!" zei hij boos. Ik wachtte even tot hij bedaard was en vroeg langs mijn neus weg wat tamaloes dan wel konden zijn.
Waar heb je pijn?
Hij moest lachen. Natuurlijk wist ik dat niet. Hij had al lang begrepen dat er aan mijn Frans verschillende haken, ogen en oren genaaid zijn: "Tja, dat zijn van die gasten ... Je moet hen altijd vragen wat er nu weer scheelt. Want als het op werken aankomt, hebben ze ineens zware pijnscheuten in heel essentiële lichaamsdelen. Daarom noemen wij hen des tamaloes."
He made my day. Ik was wel met vakantie, maar mijn eindredacteurshart sloeg toch weer wat sneller ... :)