string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(57) "https://schrijf.be/nl/blog/kom-voor-de-dag-met-uw-dialect"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(57) "https://schrijf.be/nl/blog/kom-voor-de-dag-met-uw-dialect"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Kom voor de dag met uw dialect
Dat West-Vlamingen de beste copywriters zijn, daar ben ik al lang van overtuigd. Maar vertelde ik u al hoe blij ik persoonlijk word van mijn dialect? Het was deze prachtpassage uit de blog van taalcolumniste Ann De Craemer die me er vorige week aan herinnerde:
"Ak 't Nederlands mee een skuone doeninge zoe verheliken, ton is min dialect de warmste koamer van dad uus, en min familie en min beste moaten zitten doar, bij den open èrd en bij 't vier, en 't is doar alsan stif hezellih."
Ik kan het zelf niet beter beschrijven. Want hoe snel mijn hart ook slaat voor het Nederlands, in al zijn sierlijkheid en elegantie, zo hard barst het bijna uit mijn borst voor het West-Vlaams – in zijn robuuste eenvoud én souplesse.
Me min bazatse no Hent
Van kleins af werd ik in het West-Vlaams opgevoed. Sint Nikloj kwam me zin perd bij ons langs. En te kestdag mochten we meehelpen den bwuom op te zetten bie oma in Oohlede.
Tijdens mijn lagere en middelbare schooltijd ging ik 's middags thuis mijn stutjes opeten. En hoewel ik perfect leerde articuleren op de dictie- en toneelschool, rolden na de lesuren de bejoak, bejoan, en bejoans vlot over de tong.
Op mijn achttiende trok ik – met een karavaan van streekgenoten – naar het beloofde land: Hent. Dol was ik op al die fijne Oost-Vlamingen, Antwerpenaars en Bruxellois. En toch ... bleef ik met mijn voeten stevig in mijn taalklei staan. Mopjes klinken nu eenmaal sappiger, warmer, hartelijker in het West-Vlaams. Maar ook vloeken, vrijen, schreien, ... gaat eens zo gemakkelijk in mijn dialect. Het hoort bij mijn buikgevoel als gernoazen bie tomatjes.
Tis lik in de mode
West-Vlaams is tegenwoordig bon ton dankzij series als Van eigen kweek en Bevergem. De inkt vloeit rijkelijk over prenten, vierwerk en ringeln. Maar nu vraag ik me af: wat vinden jullie écht, Oost-Vlaamse maten? Antwerpse vriende? Brusselse pôtes? Limburgse makkers?
Kunnen jullie het West-Vlaams smaken? Voelen jullie óók zo'n diepe liefde voor jullie streektaal? En waarnaar ik vooral benieuwd ben: van welke uitdrukking huppelt jullie hart?