Zwoegen op een tekst? Angst voor het witte blad? Maak het u gemakkelijk: vraag het aan een Schrijf.be-copywriter.
string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(39) "https://schrijf.be/nl/blog/kijkverdriet"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(39) "https://schrijf.be/nl/blog/kijkverdriet"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Kijkverdriet
Wandelen is voor mij meer dan bewegen. Stap voor stap ontdek ik mijn land. Koppige knotwilgen in gesloten rijen, mistige kastelen, heksenverhalen uit de middeleeuwen, mest op akkers, koude zon, de geur van paling met frieten, stille waters, vroege fietsers, oude mensen in zondagse kleren, paardenvlaaien op asfalt, drassige grachten, stinkende honden ...
Verandering is het enige wat blijft
Soms is de naam van het wandelgebied onweerstaanbaar. Ik laat me graag verleiden door Kijkverdriet, buitendijks zoetwater. Land dat leeft, water dat beweegt. Soms water, dan weer land. Nooit het ene zonder het andere. Altijd samen. Levend bewegend water dat land werd. Levend bewegend land dat weer water wordt. Twee keer per dag.
Schor verdriet
Mijn voorouders probeerden van dat schor grasland te maken. Tevergeefs. De opbrengst was te klein, de arbeid te noest. Dus keken ze met spijt naar hun land. En noemden ze het Kijkverdriet. Misschien heeft de naam ook te maken met Tijdverdriet, als in treuren om verlies en andere seizoenen. Verdriet om de verloren tijd, want de natuur laat zich niet inhalen.
Ik wandel door mijn land. Ik stap door mijn taal. Ik kijk naar mijn verdriet, en voel me gelukkig.
