Innige proficiat

Kan de herdenkingsdienst voor uw dierbare wat extra droefenis gebruiken? Nodig mij uit. Ik ben de perfecte klaagvrouw. Mijn tranen wellen spontaan op - nog voor ik de kerk binnenkom. En zie ik de rouwende massa? Dan is het hek helemaal van de dam.

Traantrien van dienst

Net nog woonde ik de herdenkingsdienst van mijn vriends' oom bij. Een warme, intelligente, open man. Over wie je zegt - hoe oud hij ook werd: "Hij is te vroeg gegaan." En met zijn 64 jaar is hij dat ook. Dus veel aanporring hebben mijn tranen niet nodig.

Maar de sluizen breken helemaal open, als de zoon een hommage aan zijn overleden vader brengt. Met veel warmte en respect. Zonder poespas, cirque, of tralala.

Laat het stromen

Gaandeweg drogen mijn tranen, en groeit mijn bewondering. Ik merk dat ik gewoon heel geboeid luister. En ik niet alleen. Alle kerkgangers hangen de spreker aan de lippen. Hij bouwt zijn toespraak dan ook heel knap op. Laat het verhaal natuurlijk stromen - met intelligente bruggetjes naar een volgende wending, en treffende metaforen. En hij vindt precies de woorden die zijn pa typeren - wat op weemoedig geknik wordt onthaald.

Speech schrijven, een beetje sterven

Nu schrijf ik ook toespraken - graag en veel. En ik weet dat dit niet eenvoudig is. Want wil je een publiek blijven boeien? Dan moet je een goede kapstok voor je verhaal vinden, en je boodschap er netjes op draperen. Je moet de juiste toon treffen, én het doen klinken alsof je de woorden zo uit de lucht plukt. Een opgave voor een copywriter. En hier staat een man die geen professionele tekstschrijver is. Ik ben dus erg onder de indruk.

Eens een copywriter ...

Op de receptie na de rouwplechtigheid, condoleren we de familie. Daar ontmoet ik de zoon. Ik loop recht op hem toe, druk hem stevig de hand en zeg met luid enthousiasme: "Proficiat!"

Tja, soms haalt de tekstschrijver het van de klaagvrouw.