Gekwetst, diep gekwetst vanbinnen

Mijn vriend leeft van de liefde, het lopen en het voetbal. En een flink bord spaghetti erna. Nu ben ik niet zo een voetbalfan. En nog minder een kenner. Dus ben ik een beetje verloren als mijn lieverd de typische voetbaltermen gebruikt. Met penalty, keeper en corner ben ik nog mee. Maar begint hij over knijpen, een een-tweetje, of een hattrick? Dan kan ik alleen maar dommig kijken en afwezig knikken.

Voetbalidioot hekelt voetbalidioom

Maar heeft mijn vriend het over ongelukjes op het terrein? En zegt hij sip dat zijn beste ploegmaat gekwetst is tijdens de match? Dan stopt het blondje in mij sportdom te zijn, en steigert de copywriter.
Want gekwetst ben je van binnen, diep vanbinnen: als mensen je krenken, beledigen, of  - godbetert - veel verdriet aandoen.

Verdrietige voetballers

Nu doen voetballers elkaar dikwijls den duvel aan. Maar ik heb er nog geen enkele snikkend het terrein zien afhollen. Want voetballers zijn geen mietjes. Ze zijn nooit gekwetst. Wél geblesseerd. Waarna al die blessures de scheidsrechter verplichten in blessuretijd te gaan.

Gekwetst = geblesseerd?

We hebben een discussie over le mot just, mijn vriend en ik. En besluiten Van Dale erbij te roepen als scheids. Die verklaart kwetsuur als een verwonding en kwetsen als krenken, maar ook: pijnlijk treffen. Blesseren heet dan: verwonden bij een sportbeoefening. 'Zie je wel", zegt mijn vriend, "de twee kunnen."  "Zie je wel", zeg ik, "dus niet!"

We komen er niet uit. En besluiten onze relatiekloof te overbruggen door het voortaan over gewonde voetballers te hebben. Ideaal is het niet, want eigenlijk is het algemener dan puur sportief pijnlijk, maar het voorkomt huiselijke tackles, kopstoten en strafschoppen.