Dag professor

Patricia De Martelaere is dood. Ze was schrijfster, filosofe en hoogleraar. Met 'Het onverwachte antwoord' sleepte ze de Gouden Uil Publieksprijs in de wacht. Net zoals - voor haar andere boeken - de prijs voor het beste debuut, de Vlaamse Cultuurprijs voor essay en nog een rist andere. Nietzsche, Freud, Hume, Wittgenstein: in haar lessen werden ingewikkelde theorieën van prominente filosofen plots begrijpbaar en helder. En ik kan het weten.

God is dood

Want ik ging graag naar haar lessen. Tijdens mijn examen taalfilosofie maakte ze zich vrolijk over mijn verdediging van de sofisten. In haar colleges over Hume wakkerde ze mijn interesse voor het scepticisme aan. En voor haar seminaries rond Nietzsche keek ze glimlachend toe hoe we de tekst van 'God is dood' bespraken. Door Zijn begrafenis te ensceneren.

Prominente promotor

Geen wonder dat ik bij haar terechtkwam in mijn zoektocht naar een promotor voor mijn thesis. Mijn collega-studenten vloekten op de hunne dat het een lieve lust was. Maar ik? Ik kreeg altijd snelle, eerlijke, en vooral nuttige kritiek op mijn teksten. Ze snoeide waar nodig, plaatste voetnoten en kanttekeningen, ... een beetje kwaliteitsbewaking dus.  Academisch taalgebruik was niet aan haar besteed. Als het maar duidelijk en begrijpelijk was. Het resultaat: een thesis waarvoor ik mooie punten kreeg. En die zowaar in eerste zit klaar was!

Freud als afscheidscadeau

Toen ik mijn diploma haalde, vertrouwde ik mijn pluchen Freudje aan haar goede zorgen toe. Ze liet me weten dat hij op haar nachttafeltje stond. En zo mailden we nog een paar keer heen en weer. Ik heb vaak getwijfeld om haar te laten weten dat ik nu met schrijven m'n brood verdien. Dat ik mijn thesis als argument had gebruikt in mijn sollicitatie bij Schrijf.be. Te laat. Maar ze had het vast geweldig gevonden.