string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(46) "https://schrijf.be/nl/blog/afscheid-van-oswald"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(46) "https://schrijf.be/nl/blog/afscheid-van-oswald"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Afscheid van Oswald
Als oudste schrijfbeer-in-vast-dienstverband (ja, ik was de eerste vaste die het tiental freelance schrijfberen in 2006 aanvulde!) werk ik al twee en een half jaar aan hetzelfde bureau in de Leopoldstraat. Met mijn gezicht naar de glazen voordeur. Die geeft uit op de inkomhal van het appartementsgebouw. Dus geniet ik van de passage. Er beweegt altijd wel wat.
Knikken of wuiven
Zit ik even op mijn balpen te bijten? Dan kijk ik graag even wie er binnen of buiten loopt. In die zin fungeer ik als spionkop van het gebouw. Zonder paarse permanent, weliswaar. Ondertussen ken ik alle bewoners van elke verdieping. Kruisen onze blikken elkaar? Dan knikken we even gereserveerd. Met één bewoner ga ik verder. Wij wuiven.
Romance in de gang
Mijn groetrelatie met Oswald begon met een zuinig knikje. Het duurde niet lang of mijn bejaarde bewonderaar passeerde meerdere keren per dag. Het knikje werd een glimlach. De glimlach werd groter. En kreeg de hulp van een opgestoken hand. Eerst achteloos. Nu talmt Oswald altijd even voor de deur. Hij loopt pas verder, als ik hem uitgebreid heb begroet. Mijn wuiflief.
Wrede scheiding
En straks is het gedaan. Want Schrijf.be verhuist per 1 januari. En dan zie ik mijn hallomaatje dus nooit meer. Toegegeven, Oswald is de zeventig al even voorbij. Met het grote leeftijdsverschil moest deze relatie ooit stranden. Maar ze zou een natuurlijke dood gestorven zijn. Nu worden wij - groetgenoten - wreed en abrupt van elkaar gescheiden. Hoe moet het nu verder? Gaan de dames die hier komen wonen Oswald van me afsnoepen? Of kwijnt hij weg zonder zijn dagelijkse groet? En wie merkt het, als hij een dagje binnenblijft?
Rust en ruimte
Straks, in de Locomotiefstraat, zitten we twee hoog. In een ruim, luchtig en nieuw kantoor. Niet langer als kluitjes in het riet. Maar als koning(inn)en te rijk. En de passage op straat ? Die valt wat tegen. Toen we onlangs onze nieuwe werkplek inwijdden, telden we één auto en één voetganger in de twee uur dat we er waren. Alle leven in de brouwerij werd verzorgd door onze nerveuze overbuur: een irritant keffende maltezer achter glas.
Vaarwel
Hoe blij ik ook ben met onze nieuwe stek, ik word hier toch een beetje weemoedig van. Het afscheid valt me zwaar. Vaarwel inkomhalletje vol beweging. Vaarwel Oswald. En bedankt voor 30 warme, wuivende maanden.