Boodschappenlijstjes

Het heeft een tijdje geduurd voor ik copywriter werd. Dat komt omdat ik op school niet mooi kon schrijven. De onderwijzer kraste een nieuwjaarsbrief op het bord, en die schreef de hele klas daarna braafjes over. Twee keer: een keer in het klad, en dan nog eens om voor te lezen. Ik schreef hem altijd nog een derde maal. Niet omdat ik uit een nieuw samengesteld gezin kwam, maar omdat mijn pennenvrucht nog altijd niet toonbaar was. Die derde versie was nauwelijks beter dan de vorige, maar toen waren gelukkig de nieuwjaarsbrieven van de meester op.

Nerofun ... of nerofan?

Het beterde geen letter op de middelbare school. Daar mocht ik naast een van de slimste jongens van de klas te zitten. Dat zou handig geweest zijn bij het spieken, als hij maar niet zo’n vreselijke hanenpoten bij elkaar had gescharreld. U weet wel, zo'n handschrift waarmee u desnoods dokter kunt worden. Dat is hij ook geworden. Ik verzin het niet: hij is nu mijn huisarts en ik loop af en toe met zijn voorschriften naar de apotheker. Die ze keurig voor mij decodeert.

Hartendief

Om mijn eigen schrijffalen te compenseren, werd ik steevast verliefd op meisjes met een schitterend rond handschrift. Meestal waren de vlinders in de buik al weg voor ik het zelf doorhad, want ze slaagden er niet in om mijn hartstochtelijke kattenbelletjes te ontcijferen. Ach, had ik toen maar kunnen rekenen op Miekes sublieme brievenschrijverstalenten ...

200 g jonge kaas

De doorbraak kwam toen IBM de personal computer met floppydisks op de markt bracht. Voor het eerst begreep ik mijn eigen teksten langer dan één dag. Van toen af kon ik mijn zinnen ook verbeteren. De rest was een kwestie van vallen en opstaan ...  

Nu tik ik vrolijk fluitend uw teksten, terwijl mijn vrouw al vijfentwintig jaar prachtige boodschappenlijstjes voor me schrijft. We hebben het perfect uitgedokterd: zij de short en ik de long copy!