string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(41) "https://schrijf.be/nl/blog/politieke-taal"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(41) "https://schrijf.be/nl/blog/politieke-taal"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Politieke taal
De laatste campagneweek is ingezet. Het moet de politici als muziek in de oren klinken. Want na wekenlang posters plakken, ideeën spuien, lijsten samenstellen en peilingen checken, is het politieke establishment moe ... taalmoe.
Tijdens verkiezingsdebatten volgen de twijfelende 'euh's' en onafgewerkte zinnen elkaar op. Het retorische talent van onze politici laat met momenten te wensen over. Alle mooie, bruisende, en poëtische zinnen lijken ze te sparen voor hun overwinningsspeech ... áls die er ooit komt.
Oneliner met haar op
Het bewijs? Dat zag ik zondag tijdens het Grote Debat op Eén. De kopstukken van acht politieke partijen formuleerden daarin hun standpunten. Maar niet iedereen liet de woorden even vlot over de lippen rollen. Die verdomde taalmoeheid ... een kwelling voor iedere politicus.
Ook voor Filip De Winter. Hij die anders zo rad van tong is. Zijn meningen - u bent het ermee eens of oneens - zitten altijd verpakt in een schrandere oneliner. Over de inhoud valt te discussiëren. Over de vorm en de taal veel minder. Tot zondag. Filip was in een vijandige stemming, wilde een punt maken, en wilde bovenal scoren. "Het wordt de hoogste tijd dat we de stok achter de deur uit de kast halen", scandeerde hij.
Taalmoe, inderdaad ... Of om het op de wijze van De Winter te zeggen 'hij zat er met beide benen tot over zijn oren in.'