string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(39) "https://schrijf.be/nl/blog/ogen-en-oren"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(39) "https://schrijf.be/nl/blog/ogen-en-oren"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Ogen en oren
Neologismen zijn leuk én nuttig. Zij verlevendigen onze taal, verfrissen de teksten en zorgen voor nieuwe drukken van woordenboeken. Alleen ... hoever mag je hierin gaan? Dit weekend krabde ik me achter de oren bij dit verontrustende bericht in De Morgen: "De geruchten over faillissementen van GM, Ford of Chrysler worden met argusoren gevolgd."
Het oor wil ook wat?
In de Griekse mythologie is Argus een reus. Omdat hij honderd ogen op zijn lichaam heeft, ziet hij echt alles. Volg je iets met argusogen, dan houd je de boel nauwlettend in de gaten. Over de oren van de reus, wordt in het hele verhaal niet gerept. Mag je hem dan argusoren aannaaien, louter op basis van geruchten? Of kijk ik nu te veel met argusogen naar die oren? Ik ben een en al oor!