string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(46) "https://schrijf.be/nl/blog/nee-niet-alles-kids"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(46) "https://schrijf.be/nl/blog/nee-niet-alles-kids"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Nee, níét alles kids
Moord en brand heb ik geschreeuwd toen 'kids' ingang begon te vinden in onze taal. Ik wilde voor onbepaalde tijd een grot op een eiland boeken toen zelfs mijn vrienden met die afschuwelijke term naar hun kinderen verwezen.
En net toen ik dacht dat het niet erger kon, las ik een artikel waarin de auteur zowaar al sprak over 'kiddies'.
'Kids' wordt dus nu niet alleen omarmd, maar ook nog eens opgeleukt.
Ik voorspel een wereld met bijbels waarin Jezus de kiddies tot zich laat komen. Zangkoren die het tegen elkaar opnemen in 'Kiddies voor kiddies'. En we herdrukken 'Kiddies baas', ooit een van mijn favoriete Jommeke-strips.
Maar het zal een wereld zonder Hannes zijn. Want die krast intussen, in heerlijke eenzaamheid, een verhaal met mooie woorden op zijn grotwand.