		string(2) "be"

		array(7) {
  ["title"]=>
  string(0) ""
  ["type"]=>
  string(7) "website"
  ["url"]=>
  string(51) "https://schrijf.be/nl/blog/morgen-vergaat-de-wereld"
  ["image"]=>
  string(23) "images/logo-schrijf.png"
  ["description"]=>
  string(0) ""
  ["site_name"]=>
  string(10) "Schrijf.be"
  ["locale"]=>
  string(5) "nl-BE"
}

		array(6) {
  ["title"]=>
  string(0) ""
  ["type"]=>
  string(7) "article"
  ["url"]=>
  string(51) "https://schrijf.be/nl/blog/morgen-vergaat-de-wereld"
  ["image"]=>
  string(54) "https://schrijf.be/images/blog/einde-van-de-wereld.jpg"
  ["description"]=>
  string(0) ""
  ["site_name"]=>
  string(10) "Schrijf.be"
}

Morgen vergaat de wereld

einde van de wereld Morgen vergaat de wereld. Maar dat wist u wellicht al.

Wat u misschien nog niet weet, is dat de Maya's een verborgen agenda hadden.
Hoezo? Dat leest u hieronder in een van mijn lievelingsgedichten.
En dan weet u meteen wat u morgen moet doen.

Rond koffietijd – een liefdesverhaal

Toen de bus plots stopte om een moeder
met kind op de weg niet al te erg toe te takelen, werd
de jongedame met groene hoed tegenover mij
tegen me aangeworpen, en aangezien ik niet gauw
een kans laat voorbijgaan, begon ik liefde te bedrijven
met heel mijn lichaam.

Aanvankelijk bood ze weerstand, ze zei dat het te vroeg
in de morgen was en te dadelijk
na haar ontbijt en dat ze me hoe dan ook
weerzinwekkend vond. Maar toen ik uitlegde dat, aangezien
deze eeuw de atoomeeuw was, de wereld zou ontploffen
rond koffietijd, nam ze haar groene hoed af,
stak haar buskaartje op zak
en speelde het bedrijf mee.

De busmensen, en er waren er veel,
waren geschokt en verrast en geamuseerd en
beschaamd, maar toen het gerucht de ronde deed
dat de wereld zou ontploffen rond
koffietijd, staken ze hun trots op zak
met hun buskaartjes en bedreven liefde
met elkaar. En zelfs de kaartjesknipper, die zijn werk
gedaan had, klom in de stuurcabine en begon
een soort relatie met de chauffeur.

Die avond, toen we met de bus naar huis reden,
waren we allemaal een beetje gegeneerd, vooral ik
en de jongedame met de groene hoed, en we
begonnen allemaal op verschillende manieren te zeggen
hoe overhaast en dwaas we waren geweest. Maar toen
stond ik op – ik ben altijd een doordrijver
geweest – en zei dat het jammer was dat de wereld niet
ongeveer rond elke koffietijd ontplofte en dat we altijd
konden doen alsof. En toen gebeurde het …

Snel als een botsing veranderden we allemaal van partner
en spoedig trilde de bus van witte
mottebollenlichamen die onfatsoenlijke dingen deden.
En de volgende dag
En elke dag
In elke bus
In elke straat
In elke stad
In elk land
beweerden de mensen dat de wereld zou ontploffen
rond koffietijd. Het is nog steeds niet gebeurd.
Maar in zekere zin toch wel.

Herman de Coninck
Naar Roger McGough

Lees ook