string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(40) "https://schrijf.be/nl/blog/leesperikelen"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(40) "https://schrijf.be/nl/blog/leesperikelen"
["image"]=>
string(24) "images/leesperikelen.jpg"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Leesperikelen
Ik lees een boek. Een B. O. E. K. Neen, geen magazine. Een echt boek, met een kaft, een proloog en een flaptekst. Niets bijzonders, denk je: kan ik ook. Je hebt gelijk. Maar geloof me, met een baby in de pampers en een kleuter in volle ontwikkeling is een boek lezen net zo onbereikbaar als een nieuwe Belgische regering.
Het meesterplan
Drie jaar geleden was ik een boekenveelvraat. Lezen was een dagelijkse behoefte die moest bevredigd worden. Ik deed het dus veel én vaak. Maar dat veranderde. 1095 dagen lang – but who’s counting – verdween deze bezigheid van het toneel, samen met: uitslapen, alleen naar het toilet gaan, exotische reizen, enzovoort. Maar niet langer dus! Want mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar is niet start to run, roken doe ik niet en die 5 kg negeer ik nog even. Ik ga vanaf nu weer wekelijks naar de bib! Laat de wereldliteratuur tot mij komen!
Fase 1: moeilijke start
Twee weken verder. Oké, het eerste boek dat ik ontleende, deed alleen dienst als ondergrond voor een prikblokje. Maar ik begon dan ook met te veel enthousiasme: de klepper telde meer dan 1000 bladzijden. Een beginnersfout. Bovendien koos ik een ‘sprinter’: een boek dat je één week ontleent. Daarna moet het onverbiddelijk terug. Of je krijgt een fikse boete. Het baliemeisje wierp me bij deze mededeling een waarschuwende blik toe die je niet meteen verwacht in een bibliotheek. Kortom: mijn onderneming was gedoemd om te mislukken.
Fase 2: ik herpak me
Niet getreurd. Tweede poging. Ik kies iets luchtigs. Als je weer gaat sporten, loop je ook niet meteen een marathon. Mijn boek is dus zo licht verteerbaar als een beschuitje. Eerste bladzijde. Hmmm, een vertaling uit het Engels. Ik lees liever het origineel, maar die 37 nanoseconden waarin ik het koos, volstonden niet om dit uit te maken: voor de Hopla-dvd en na Tiny gaat naar de dierentuin.
Fase 3: ik lees
Maar ik lees dus. En ik geniet. En ik blader. En ik … erger me blauw.
Want ik heb niets tegen vertalingen, maar dan moet de ver- of hertaler in kwestie wel de moeite nemen om de verhaallijn te volgen. Om bijvoorbeeld bij woorden met twee betekenissen te weten wat de auteur bedoelt. Na de eerste ontgoocheling, besluit ik om dit te beschouwen als een extra leesuitdaging: reconstrueer de originele zin!
De perfecte hersentraining voor een copywriter, toch?