Ik ben het beu

Deze ondernemer is het beu. Beu om door de staatskas als melkkoe behandeld te worden. Want die koe staat al een tijd droog. En uit een dode koe valt zeker niets meer te persen.

Welke druppel de melkemmer vandaag doet overlopen? Deze 'kmo-vriendelijke' regering die wil dat mijn bedrijf een zieke bediende twee maanden in plaats van één maand uitbetaalt. De (drog)reden? Het gaat om de 'responsabilisering van de werkgever'.

Ebola? Bring it on!

De werkgever verantwoordelijkheid bijbrengen dus. Hem erop wijzen dat hij er alles aan moet doen om zijn werknemer gezond te houden. Dat veronderstelt dus dat ik dat nu níét doe. Terwijl ik voor mijn werknemers door het vuur ga. Geen maatregel onbenut laat die zorgt voor een correcte werk-privébalans. Geen minuut overwerk, superglijdende uren, copywriters die zelf hun agenda indelen, enzovoort.

Déze werkgever moet dus blijkbaar met het vermanende vingertje op zijn 'verantwoordelijkheden' worden gewezen? Neenee, nog beter: hij moet meteen bestraft worden door een zieke werknemer zestig dagen loon uit te betalen in plaats van dertig?

Geweldig. Dan laat ik alvast een uitvouwbaar naamkaartje maken. Om naast 'Bedrijfsleider' plaats te maken voor 'Verantwoordelijke voor alle privéongevallen en niet-werkgerelateerde aandoeningen'. Breuken, kanker of ebola: bring it on! Deze geresponsabiliseerde werkgever weet er wel weg mee.

Wie is de 'schuldige'?

Wiens schuld is het dat iemand ziek wordt? Niemands schuld, en iedereens schuld. Want de geneeskunde is er écht wel achter dat het gros van de aandoeningen multifactorieel bepaald wordt. Een samenspel van genen, persoonlijke levensstijl en werkomstandigheden.

De werkgever kan alleen voor die laatste 'geresponsabiliseerd' worden. Niet voor iemand die zich het ziekenhuis in drinkt. Een erfelijke of slepende ziekte in zich meedraagt. Of zich het ziekenhuis in skiet.

Gaat het om een werkongeval – zelfs al is dat van of naar het werk, waarop ik ook geen vat heb? Dan vind ik het niet meer dan normaal dat ik mijn werknemers bescherm met een excedentverzekering. Zodat zij hun volledige loon behouden, ook ná de eerste maand.

Dus, begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk moet het vangnet gespreid staan voor wie door ziekte niet kan werken. Daarvoor dragen alle werknemers én werkgevers hun steentje bij. Om niet te vervallen in Amerikaanse toestanden.

Anders bekeken

Laat ik eens de knuppel in het hoenderhok gooien. Want is het eigenlijk normaal dat de werkgever zelfs voor de eerste maand ziekte opdraait?

Gilt u: 'Ja, natuurlijk?!' Dan juichen op dit moment tienduizenden poetsvrouwen die 'in het zwart' bijklussen. Want zwaaien zij op uw 'kuisdag' met een ziektebriefje? Dan betaalt u hen vast zonder verpinken vier weken uit, ook al stikt u intussen in de stofmijt. Dat bent u als 'geresponsabiliseerde werkgever' toch verplicht, niet? Of nee, laten we daar acht weken van maken. En, oh ja, verdubbel dat totaalbedrag dan nog eens om een vervanger te betalen. Afgesproken?

Wees gerust: dit voorbeeld geef ik alleen om te verduidelijken hoeveel duiten de werkgever nú al in het zakje doet. Bij ziekte, maar ook bij zwangerschap, vaderschap, klein verlet, en God weet welke tijdskredieten. Heb ik moeite met die sociale welvaart? Nee, als wij met z'n allen vinden dat het ons dat waard is, dan betalen we daar met z'n allen voor. Met z'n allen, dus.

Alleen, deze kmo-bedrijfsleider is het beu om als paria behandeld te worden. Ik ben het beu dat Brussel nu meent mij ook nog te moeten 'responsabiliseren' voor iets waarop ik als werkgever grotendeels geen vat heb: ziekte. Door mij het loon van de tweede ziektemaand ook nog eens in de schoenen te schuiven. Terwijl ik nota bene al RSZ betaal voor het dekken van diezelfde loonkosten door de ziekteverzekering!

Deze maatregel heeft dan ook geen sikkepit met 'responsabilisering' te maken. Wel met verduistering van RSZ-bijdrages.

De druppel

Jajaja, "werkgevers klagen altijd wel", hoor ik mompelen.

Dat is níét zo: iedere kmo-zaakvoerder is vooral trots op wat hij opbouwt, samen met zijn mensen. Hij is begaan met hen en voelt zich voor hen verantwoordelijk. Hij neemt risico’s. Akkoord, het is mijn keuze, maar het houdt mij 's nachts ook wakker. En vannacht nog meer dan anders. Want al jaren na elkaar word ik geconfronteerd met pestbelastingen en jaloezietaksen. Met nu, als kroon op het werk, een maatregel die elke verbeelding tart. En die elke kleinere kmo vroeg of laat op de knieën krijgt.

Ja, ook de grote bedrijven zullen protesteren tegen deze onrechtvaardige maatregel. Maar zij kunnen altijd rekenen op een buffer – financieel en personeelsmatig – die onverwachte schokken opvangt zoals langdurig zieke werknemers.

Maar de gemiddelde Belgische 'kleine' kmo zit intussen al op zijn tandvlees, hoor. Die heeft geen buffers meer. Geen geld op overschot, geen extra personeel dat kan inspringen. Zij spartelt nu al om rond te komen in moeilijke economische tijden, zonder 'haar' mensen te moeten afdanken.

De stupide maatregel die deze regering naar voren schuift, is dan ook bij de beesten af. Het is er een die heel wat kmo’s niet zullen overleven. Omdat ze het niet kunnen, of omdat hun moegetergde bedrijfsleiders het niet meer willen.

Wie sprak daar weer van jobcreatie in een kmo-land? Keep on dreaming.