string(2) "be"
array(7) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(54) "https://schrijf.be/nl/blog/hond-zet-woorden-kracht-bij"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
["locale"]=>
string(5) "nl-BE"
}
array(6) {
["title"]=>
string(0) ""
["type"]=>
string(7) "website"
["url"]=>
string(54) "https://schrijf.be/nl/blog/hond-zet-woorden-kracht-bij"
["image"]=>
string(23) "images/logo-schrijf.png"
["description"]=>
string(0) ""
["site_name"]=>
string(10) "Schrijf.be"
}
Hond zet woorden kracht bij
Ik wandel zijn kantoor binnen en schrik me rot. Vlak naast zijn bureau staat een reusachtige hond. Een Amerikaanse Mastiff, om precies te zijn. Eén spierbundel, met een vervaarlijke kop. Ik voel mijn hartslag versnellen. Dit ras diende als vechthond voor krijgsheren, en de Romeinen gebruikten hem in de arena tegen stieren en beren. Maar wat doet zo'n hond hier, in een ziekenhuis nota bene?
"Zet u", zegt de professor vriendelijk. Hij reageert niet op mijn ongetwijfeld stomverbaasde blik. Of zie ik daar pretlichtjes achter zijn brillenglazen? Ik kom dichterbij en zie dat de hond helemaal niet beweegt. Het is een opgezet exemplaar. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje. Ik start mijn interview, en kijk af en toe schuin weg. Wat is de reconstructie van de hond goed geslaagd, zo waarheidsgetrouw. Hij moet vast veel voor de professor hebben betekend, dat hij hem zo dichtbij zich wil hebben.
Kitkat
Het gesprek verloopt prima. De professor blijkt een heel aimabele man te zijn, en bijzonder gepassioneerd door zijn discipline. Uiteindelijk durf ik het hem te vragen: "Professor, was dat uw hond?" Hij geeft me zijn breedste glimlach: "De hond die ik het meest apprecieer, is de hond die in kitkat is verwerkt." Mijn ogen weerspiegelen ontzetting en ongeloof, want hij voegt er meteen aan toe: "U bent beslist een hondenliefhebber." Ik knik. Woorden schieten me even tekort, want ik denk aan mijn dartele teckels thuis. Hij weer: "Ik heb deze hond nooit persoonlijk gekend. En ik zet hem hier gewoon om een reactie bij de mensen uit te lokken." Vreemd, denk ik. Het werkt natuurlijk wel. Maar waarom precies zo'n vervaarlijke hond?
Verdoken vechtlust
We nemen afscheid. Hij vindt het fijn dat ik zijn discipline voor een breed-publiek-tijdschrift wil toelichten. Want dat veel mensen die discipline onderschatten en onderwaarderen. Ik weet dat hij gelijk heeft. Hij zoekt zorgvuldig naar de juiste woorden om zijn stelling te illustreren. Zonder tegen schenen of heilige huisjes te schoppen. Zo fair is hij. Waar hij zichzelf het zwijgen oplegt, zet de hond zijn woorden kracht bij. Zijn verdoken vechtlust, om zijn discipline passioneel te verdedigen, veruiterlijkt zich in deze hond.
Wervelende woorden
Ik rijd goedgemutst naar huis. Interviews met gepassioneerde mensen maken mijn dag altijd goed. Ik kan haast niet wachten om zijn wervelende woorden te laten neerstrijken op een blank vel papier. Om zijn woorden te vangen als vogels in een kooi, smachtend naar vrijheid. En leest iemand later mijn woorden, dan ontsnappen ze en worden ze weer gedachten. Zo wervelen ze van de ene naar de andere mens. En misschien, professor, kan ik de publieke opinie over uw discipline met mijn woorden wel veranderen. Ik ga er alvast mijn uiterste best voor doen.